DÜŞERKEN || Tarık TUFAN

 

“İnsanın en ölümcül yarası içinde anbean büyüyen gitme hevesidir.”

“Gitmek derdine bir kez olsun düşen için artık kalmak da yaradır.”

Tesisatçı olan İshak üst kattaki ressam komşusu Jülide’ye tamirat için gidince bir kahve içimlik sohbette gitmek istediğini söyler. Jülide birlikte gitmeyi teklif edince bilinmeze doğru olan yolculukları başlar. Nereye gidecekleri bilmeyen iki yürek, geleceğe gittiklerini düşünürken aslında geçmişin sularında çırpınan iki yürek oluverdi birden. Okudukça daha derine daha da derine battım onlarla.

“Kötü biten hikâyeleri anlatmanın en zor yanı, neresinden başlayacağını bilememektir. Böyle hikâyeleri anlatmak, her defasında aynı kuyunun içine düşmeyi göze almaktır. Ucundaki kan kurumadan, hançeri tekrar tekrar kalbine saplamak gibidir.”

İshak annesinin yüzünü bile bilmeden büyümüş, daha ortaokuldayken yatılı hayatına başlamış, memlekete dönmeden hayatını yaşamaya çalışan bilinmezlikler içinde kaybolan biri.
Jülide aile ortamında büyümüş ama aile sevgisinden uzak kendi hayatını yaşamaya çalışan, benim doğrum budur diyerek yalnızlıklar içinde kalmış bir kadın.

Kelimelere ihtiyaç duymadan ve neredeyse hiç ortalıkta görünmeden yaşamayı öğrenebilmiş kadınlardan biriydi Jülide. Yüzü de kalbi kadar saklı kadınlardan. Var ama yok, orada ama değil, yakın gibi ama uzak; yalnızca çok gerektiği anlarda, neredeyse susacakmış gibi, söylediği her kelimenin ardından, konuşmaktan tam o anda vazgeçecekmiş gibi, ağzından çıkan her söz birazdan geri dönüp kendi boğazına sarılacakmış gibi tereddüt içinde konuşanlardan. Anlatmaya dair bütün inancını yitirmişlerden. Her an kaybolmanın kenarında bekleyenlerden. Yanı başından hiç eksilmeyen o ürpertici, o uğursuz, o ayartıcı, o yoldan çıkarıcı boşluğa kendini bıraktı bırakacak kadınlardan. Kapkara ve dokunaklı yokluğunu, akıl çelen uçurumlarını, gitgide ağırlaşan düşüşlerini, ölçüsü belirsiz bir cinnet marazını yanında taşıyanlardan. Sır sahibi. Sır sahibi olduğu için de zifiri suskun.

Yazar, kitabını anlatırken hem karakterlere söz hakkı tanımış hem de bir anlatıcı yerleştirmiş. Anlatımın zenginliği burada ortaya çıkıyor. Birde günümüzden geçmiş zaman hatıralarına sıçrayışları var ki okurken boğazınıza bir yumru oturuyor. Mahalleden kaçan bir erkek ve bir kadın olarak kafamda şekillendirmeye başladığım kitap hiç ummadığım yerlere değindi. Kitaptaki ön yargılı insanlar gibi hemen infaz edip içimden klasik bir aşk diye geçiverdim kitabın başında. Oysa yaşanan çok çok başka bir şeydi. İki karakterde hayatlarında bir düşüşün eşiğindeydi, birbirlerine tutunabilecek dal oldular, yoldaş oldular, sırdaş oldular…

İshak ve Jülide’ye biçilen hayat rolleri çok acımasızdı. İkisinde de karmakarışık olmuş aile yapısı var dahası kendi ailelerini kurmak isterken de bu karmaşıklık devam ediyor. Hiç mi güzel bir şey olmaz bir insanın hayatında diyorsunuz. Sanırım başlarına gelen en güzel şey birbirlerinin isminden başka bir şey bilmeyen bu iki yabancının birlikte yaptığı yolculuk ve paylaştığı üç günün içinde birbirlerinin acılarını dinlemek ve sessiz sedasız seni anlıyorum diyebilmeleriydi.

“O uçsuz bucaksız boşluğu tanıyordum, dört yanı yangınlarla çevrili şüphe halini, bildiğini duyduğunu, gördüğünü anlamaya ayak direme halini, ezberinin bozulmasını, sığındığın karanlık mağaranın daracık kapısına bir daha bulamama kaygısını iyi tanıyordum.”

İlk defa Tarık Tufan’a ait bir kitap okudum. Yazdıkları beni büyüledi diyebilirim. Hem erkeğin hem de bir kadının gözünden böyle yoğun duygu tasviri okumak her zaman mümkün olmuyor. Yazarın bir o kadar akıcı ve sade, bir o kadar alımlı ve cezbedici cümleleri var. Öyle bir yalnızlık öyle bir düşüş yazmış ki kitabında, elinizi uzatıp bu yalnızlığa dur demek istiyorsunuz. Yazar üç günlük bir hayatı anlatırken bir ömür sığdırmış satırlarına. Kitapta altını çizdiğim o kadar çok yer vardı ki hepsi bir bir içime işledi. İshak ve Jülide kadar Nuran, Ceyhun ve Nora’nın da düşüşlerine şahit oldum. İnsan sevgisiz kalınca susuz kalan ağaçlar gibi köklerini salamıyormuş toprağa, bir umuda tutunamadıkça meyvelerini yeşertemiyormuş. Ailelerin bir bütün olamaması, toplumun ağız birliği yapmış gibi ama gerçeği bilmeyerek yargılamaları insanları sonu görünmeyen dipsiz kuyularda dolaştırıyormuş. O güzel duygular korkulara dönüşüyormuş, çaresizliğin sınırları katman katman acılara sebep oluyormuş, kolunuzdan sürükleyip deliliğin sınırlarında dolaştırıyormuş.

Umutla umutsuzluğun, geçmişle yapılan iç hesaplaşmaların bir hikâyesiydi bu.
Farklı dünyalarda yaşayan ama aynı acıların ortak bir karede birleştiği bir hikâye… Düşerken…

Düşerken
Tarık Tufan
Profil Kitap
299 Sayfa, 2018

Kitapcafe.com yazım

Yetim Koleksiyoncusu || Ellen Marie Wiseman

 

Gelmiş geçmiş en güçlü ilaç, sevgidir…

 

1918 yılının güzel bir sonbahar gününde başlamıştı her şey. Ben, annem ve henüz küçücük birer bebek olan ikiz erkek kardeşlerimle sanki babam hâlâ savaşta, bir zamanlar adına vatan dediğimiz bir cehennemin ortasında değilmiş gibi o büyük kutlamaya katılmıştık. Sinsice yayılan küçücük bir virüsün, sadece birkaç gün içinde her şeyi değiştireceğinden, o an önem verdiğimiz, kutladığımız, sevdiğimiz şeyleri, etrafımızda dönüp duran, gülen, nefes alan, şarkı söyleyen tüm bu hayatları birer birer hayat sahnesinden sileceğinden habersiz bir şekilde o mahşeri kalabalığın içindeydik.

 

Biliyor musunuz? Benim annem sabah güneşi gibi kokardı. Sıcacık gülüşü içimde buz tutmuş tüm korkuları teker teker eritip yok ederdi. Bilseydim… Ah, keşke bilseydim annemin ellerini son kez tuttuğumu. Ona daha sıkı sarılır, beni, kardeşlerimi bırakıp gitmemesi için yalvarırdım. O kalabalığa girmemek, sonsuza dek evimizin güvenli duvarları arasında kalabilmek için ne gerekirse yapardım.

 

Ancak şimdi, annemin bedeni yatağında cansız bir şekilde yatarken ve kardeşlerim açlıktan kıvranarak ağlarken bir seçim yapmak zorundayım. Hayatlarımızı ve görünmez bir iple birbirine bağlıymış gibi duran kaderlerimizi tamamen değiştirecek bir seçim. Evet, korkuyorum, hem de çok ama güçlü olmaktan başka şansım da yok. İnancın, sevginin gücüne inanmalıyım. Çünkü gelmiş geçmiş en güçlü ilaç sevgidir. Bunu biliyorum ve dünya dönmeye devam ettiği sürece bu asla değişmeyecek.

 

Ben, Pia Lange ve bu, benim hikâyem.

 

Ellen Marie Wiseman’ın usta kaleminden dökülen Yetim Koleksiyoncusu, dünya nüfusunun üçte birini etkileyen, ölümcül bir pandeminin tam ortasında verilen güçlü mücadeleye, sevgiye, bağlılığa ve umuda yazılmış bir destan.

 (Arka kapak yazısı)

 

Yazar Hakkında: Ellen Marie Wiseman

 

ELLEN MARIE WISEMAN, kendisindeki bu okuma-yazma aşkını daha ilkokuldayken keşfetmiştir. Yetim Koleksiyoncusu dışında ülkemizde yayımlanmış dört kitabı daha bulunan ödüllü yazar, ailesiyle birlikte Ontario Gölü kıyılarında yaşamaktadır.

 

 

Kara Düşen Ay Işığı || Lily Graham

Umut nedir, neye benzer? En dipte olduğunuz anda hayata tutunmanızı sağlayacak bir ip midir yoksa en karanlık gecelerde bile kara aksini düşüren bir ay ışığı mı?

Eva ile senfoni orkestrasında kemancı olan eşi Michal’in öyküsü masallardaki gibi başlamıştır. Ancak 1942 yılında Prag şehrini işgal eden Naziler, Michal’i ünlü toplama kampı Auschwitz’e sürgün ettiklerinde masal bir anda dehşet verici bir kâbusa dönüşür. Eşine bir an önce kavuşmaktan başka bir şey düşünemeyen Eva, sonunda çareyi kocasının peşinden gönüllü olarak Auschwitz’e gitmekte bulur.

Öte yandan orada hiçbir şey hayal ettiği gibi olmayacaktır. Michal’den tek bir iz bile bulamaması bir yana, kampın insanlık dışı şartları altında yaşama tutunmak neredeyse imkânsızdır. Dondurucu soğukla ve umutsuzlukla savaşan bedeni ranzasında tir tir titrerken, ona yardım elini uzatan ranza arkadaşı Sofie olur.

Sofie de Auschwitz’e oğlunu bulabilmek umuduyla gelmiştir. Artık bu iki kadın, bu cehennemde umutlarına ve hayallerine birlikte tutunacak, düşmanla dost olmak anlamına gelse bile birbirlerini kollayacaktır. Fakat Eva’nın bir mucize eseri hamile kalmasıyla ikisinin de hayatları tehlikeye girer. Bundan böyle tek bir amaçları vardır: Kendilerini olmasa bile çocuklarını koruyabilmek ve onlar göçüp gitse bile hikâyelerini tüm dünyaya anlatmalarını sağlamak.

Gerçek hayatlardan uyarlanan hikâyesiyle Kara Düşen Ay Işığı, ölümle yaşam arasındaki o ince çizgi üzerinde dans edenlerin yürek burkan öyküsü.

(Arka kapak yazısı)

Yazar Hakkında: Lily Graham

Eski bir gazeteci olan LILY GRAHAM, Güney Afrika’da büyümüştür. Şimdilerde eşi ve köpeğiyle Suffolk kıyılarında yaşamaktadır. Yazarın, Kara Düşen Ay Işığı haricinde yurt dışında yayımlanmış altı kitabı daha bulunmaktadır.

Kullanılan Reklam Mecraları:

https://tr-tr.facebook.com/ArkadyaKitap

https://www.instagram.com/arkadya_kitap

Ateş Böceğinin Şarkısı || Ana Jons

Bu, bizim hikâyemizdi, sadece bizim bildiğimiz bir şarkıydı.

Bir ateşböceğinin şarkısı...

1957 yılının Japonya’sında, on yedi yaşındaki Naoko Nakamura için ailesinin ticari ilişkilerini güçlendirecek bir evlilik planlanmıştır. Tören için her şey hazırdır tek bir şey hariç, Naoko’nun kalbi. O ne yazık ki ailesinin beklediği gibi gönlünü onları gururlandıracak bir adama değil, Amerikalı bir askere, bir yabancıya, hatta düşmana kaptırmıştır. Dahası, her şeye rağmen gelenekleri ve kendisi için hazırlanan geleceği hiçe sayarak sakladığı büyük sırla beraber aşkın peşinden gitmeye, yüreğinin ona fısıldadığı şarkıyı dinlemeye hazırdır. Öte yandan o şarkının yankılarının, yıllar sonra okyanusun ötesinden bile duyulacağından tamamen habersizdir.

Günümüz Amerikası’nda ise ölmek üzere olan babasının başında bekleyen gazeteci Tori Kovac, o güne kadar çok sevdiği babası, kendisi ve ailesi hakkında bildiği her şeyi altüst edecek bir mektup bulur. Mektubun ardındaki gerçeği öğrenmek için çıktığı yolculuk onu, Japonya’nın uzak bir sahil kasabasına kadar getirecektir.

Biri, kalbi ve ailesi arasında seçim yapmak zorunda kalmış, diğeri ise gerçek yuvasının neresi olduğunu merak eden iki güçlü kadının, yıllara ve mesafelere meydan okuyan duygu yüklü hikâyesi. Ateşböceğinin Şarkısı, sevdiklerimiz uğruna neler yapabileceğimizi gözler önüne seren, kolay kolay hafızalarınızdan silinmeyecek bir başyapıt.